KARDEŞLİK İSTİYORUM

KARDEŞLİK İSTİYORUM





Kulak verin karanlıktaki ruhumun haykırdığı sese;

“Kavgaya son” deyin artık huzur ve güven istiyorum,

Yeter denilsin kana bulanmış taptaze ellere,

Kavga, gürültü hayvan işi, ben kardeşlik istiyorum.



Sana, bana akıl verildi, doğruları bulmamız için,

Beynim kirlendi uykuda, temizlik istiyorum.

Basit şamataları bırak, dünyanın haline bak.

Bütün insanlar için bunlar değil, kardeşlik istiyorum.

“İki elin nesi var” kainat biliyor sen de bilirsin,

Taptaze fidanlara sahip çıkalım diyorum.

Bizleri parçalayıp bölmek istiyor düşman,

Provakasyonlara değil bayrağa sarılacak kardeşlik istiyorum.



Vatanımızı satmayalım, sarsılmaz imanımızla,

Kardeşliği unutmayalım, ruhumuzdaki güneş diyorum.

Emekli, polis, memur, işçi, köylü, mahkum vs. hepsini,

Birleştirip, örnek olacak, toprağımıza kardeşlik istiyorum.



Milletim için milletimle el ele, gönül gönüle diyorum,

Gerektiğinde ölüm milletim içinse “canım feda” diyorum.



Şevket İşeri

...................................?????????????

İNSANIN İKİ DÜŞMANI VARDIR

(ÖFKE VE UMUTSUZLUK)



Sinirlerine hakim olamayıp, her şeye öfkelenen insanoğlu; hem karşısındakini kırar, hem de kendisine zarar verir.



Atalarımız bu gerçeği güzel sözler ile de açıkça beyan etmiştir: “Öfke baldan tatlıdır. Öfke ile kalkan zararla oturur. Öfkenin ateşi önce sahibini yakar, sonra kıvılcımı düşmana, ya varır ya varmaz” Öfke ve sinirin, insanoğlu için ne kadar zararlı ve ziyanlı olduğu bu sözlerden açıkça anlaşılıyor. Gerçekten de öfke, insanoğlunun bir türlü dizginleyemediği hırçın bir at gibidir. Toplumsal yaşamda birbiriyle iyi ilişkiler kurmaya çalışan insanlar arasında karamsarlığın, kötümserliğin acı tohumunu öfke eker. Kimisinde kalıtsal bir nitelik olan öfke, kiminde bilerek ve isteyerek bir öç alma duygusunun eseridir. Her iki halde de öfkenin yıkıcılığı ortadadır. Yıkıcı olanlar çevrelerinde hiç sevilmedikleri için kısa zamanda düşman kazanırlar. Bunun içindir ki öfke yenilmesi gereken birinci düşmandır.



Umut insanın yaşamına can veren bir ışıktır. Umudunu yitiren insan yaşayan bir ölü gibidir. Yaşamdan beklediği bir şey kalmamıştır. Bunun içindir ki yenilmesi gereken ikinci en büyük düşman umutsuzluktur. İnsanı yaşama bağlayan umut, yeni değerler yaratmanın, yeni eserler verebilmenin de en önemli aracıdır. İnsan, iradesini kullanarak öfkenin yıkıcı ateşinden kendini koruyabilir. Çalışıyorsa, iyi davranışlarda bulunuyorsa, insanları seviyorsa, yaşamdan beklediği bir şeyler varsa; umudunu yitirmeyeceği için hem kendisine, hem de çevresindekilere yararlı olur.



Öfkelenmemek ve zaman zaman umutsuzluğun kara bulutlarla örtülü ağına düşmemek aslında olanak dışıdır. Yine de zaman zaman umutsuzluğa duçar olabiliriz. Ama öfkenin de umutsuzluğun da son çare olarak düşünülmemesi gerekir. Çünkü öfke ve umutsuzluk en küçük acılar, en basit karamsarlıklar karşısında gösterilirse; insanı yaşam sevgisinden koparan keskin bir hançer olabilir ve insanda ömür boyu unutulamayacak derin acılar ve izler bırakabilir.



Baharın renk, renk açacak çiçek,

Açılan çiçek dalında bir gün solacak,

Bir asırda yaşasan vaktin gelecek,

Nüfus kütüğünden adın silinecek.



Gazi Karakuş

İnfaz ve Koruma Memuru

Malatya E Tipi Kapalı Ceza İnfaz Kurumu

BU SAATLERDE



Gecenin bu saatlerinde,

Bir düş güvercini uçuruyorum gökyüzüne.

Bembeyaz boncuklarla süslenmiş,

Bulutların her biri tutup kanatlarından...



Ayrı bir tarafa çekip, koparıyorlar benden.

Arkasından öylece baka kalıyorum ağlamaklı,

Bir umut uçurtması yapıyorum, bir hevesle bu saatlerde.

Salıveriyorum, onu çocuksu bir sevinçle yıldızların

Mavi ışıkları arasına…



Bir fırtına koparıyor kudururcasına,

İpini alıp götürüyor, beni belli belirsiz ülkelere,

O ülkede sen varsın, gözüm dalıyor uzaklara,

Sensiz bir başka esiyor, nisan ayının yağmurlu rüzgarı,

Her damlasında umutlarım paramparça oluyor.



Ha kırdı, ha kıracak, penceremin camını, oturup ağlıyorum.

Kör olup kalıyor gözlerimin pınarları.

İnadına yine tutunuyorum bir şeylere,

Bir ara bağırmak geliyor içimden, açıyorum penceremi.



Kulağımı çınlatıyor sensizliğin çığlıkları, bu saatte,

Sonra, bir serçe dalıyor penceremden içeri.

Alıyorum, ürpermiş ıslak bedenini, şefkatle avucumun içine,

Isıtmak istiyorum sımsıcak nefesimle, nefesi titriyor.

Birden demek ki o da ürperiyor,

Bakıyorum senli bir bakış gözlerinde,

Ve ben seni arıyorum…

Kaçıncı, bu şehirde bu saatlerde.



Mehmet Er

Bitlis Kapalı Ceza İnfaz Kurumu

Acıların fırtınası

--------------------------------------------------------------------------------

Her yer kan kokuyor
Dünya alev alev yanıyor
İnsanlar birbirini öldürüyor
Bu çığlıkları duymayan var mı?

Hayatın koynundan feryatlar yükseliyor
Ölüm her yanda kol geziyor
Açlık,yoksulluk bulutları yüzüyor
Bu gerçekleri görmeyen var mı?

Adı terör olmuş vuruyor
Hırsızlık meslek olmuş çalıyor
Dolandırıcı hükümran oluyor
Bunları inkar edecek var mı?

Sel gibi gözyaşları akıyor
Asker,polis şehit oluyor
Çeşmeden kan akıyor
Hayır diyecek var mı?

Eğitim-öğretim elden gidiyor
Okullarda bile terör esiyor
Sınıfta bıçak,kalemle geziyor
Bunlara dur diyecek var mı?

Hurafeler çoğaldı,din unutuluyor
Erdemler azaldı,hak yayılmıyor
İki günlük dünya,insan ne yapıyor?
Doğrulara önder olabilecek var mı?

Feryatların müsikisi çalıyor
Şeytan göbek atıyor
Kan kokusu gitmiyor
İnkar edecek güç var mı?

Kalpler kan ağlayacağına
Analar,babalar haykıracağına
Yarenler yaşantıdan kopacağına
Fedakarlık edip,yol gösterecek var mı?


-şevket İşeri-

Tebrik ve teşekkürler...